My jako 1000 realities staramy się raczej tworzyć narzędzia, niż gry. W przypadku doznań czysto rozrywkowych, użytkownik zwykle ukończy taką grę raz i już do niej nie wróci. Natomiast to co my tworzymy, to doświadczenia dla biznesu, które oferują jakąś konkretną wartość biznesową. Przykładem mogą być szkolenia z zakresu team buildingu, czyli wspomagania komunikacji w zespole, szkolenia związane z radzeniem sobie w różnych sytuacjach kryzysowych lub szkolenia bhp w o wiele bardziej atrakcyjnej formie. Sukces osiągniemy, jeśli włożymy wystarczająco dużo wysiłku, przede wszystkim w zaprojektowanie, a później w implementację takiego doświadczenia. Jeśli dostarczymy użytkownikom faktyczną wartość płynącą z wykorzystania VR, to ci użytkownicy będą do VR wracać. Powiedzmy, że mamy użytkowników, którzy są pilotami dronów, ale już klasy przemysłowej lub wojskowej. Oczywiście tacy piloci są szkoleni korzystając z faktycznych dronów. Nie prowadzi się jednak szkoleń w trudnych sytuacjach, kiedy wiadomo, że prawdopodobnie takiego drona stracimy. Jednak z wykorzystaniem wirtualnej rzeczywistości, jest to jak najbardziej możliwe. Takie szkolenie możemy powtarzać codziennie i wyszkolić pilota w szczególnej sytuacji, jak na przykład pożar lasu. W ten sposób możemy wręcz przyczynić się do ratowania ludzkiego życia. To jest coś do czego firmy szkoleniowe i użytkownicy będą wracać i wykorzystywać. Chodzi o to, żeby ludziom dać do ręki konkretne narzędzia, które dostarczają im wartość w ich codziennym życiu.

Jakie odpowiednie metody poruszania się w VR można wskazać?

Są trzy główne metody poruszania się w wirtualnej rzeczywistości. Jest to lokomocja sztuczna – pod tę metodę podpada w zasadzie każdy sposób poruszania wirtualną postacią, który nie jest naszym naturalnym sposobem poruszania się (czyli za pomocą ruchów naszych kończyn). Jest to więc kategoria bardzo pojemna. Pod nią podpada zarówno teleportacja za pomocą kontrolerów, teleportacja za pomocą linii wzroku oraz poruszanie się za pomocą klawiatury, joysticka lub pada. Drugą metodą jest lokomocja w kokpicie. Tutaj zakładamy, że użytkownik znajduje się w jakimś wehikule. Ten wehikuł porusza się, podczas gdy użytkownik pozostaje w jednym miejscu na jego pokładzie, siedząc na fotelu pilota lub stojąc w centrum dowodzenia. Mamy tu stały punkt odniesienia, który minimalizuje jedną z hipotetycznych przyczyn choroby symulacyjnej, czyli tzw. „konflikt sensoryczny”. Czy ten wehikuł będzie statkiem kosmicznym, czy grzbietem smoka, czy latającym dywanem, to nie ma już większego znaczenia. Trzecim sposobem jest tak zwana lokomocja naturalna. Jest to metoda najbardziej wygodna dla użytkownika, minimalizująca ryzyko występowania choroby symulacyjnej. Jest jednak najbardziej wymagająca, jeśli chodzi o zaprojektowanie doświadczenia oraz jego implementację. Użytkownik porusza się w wirtualnej rzeczywistości dokładnie tak, jak porusza się w rzeczywistości. Początkowo wydaje się to bardzo trudne, a wręcz niemożliwe, ale jest co najmniej kilka sposobów, żeby osiągnąć naturalną lokomocję. Pierwszym sposobem jest tak zwany „room-scale VR”. Mamy na rynku dostępny zestaw HTC Vive, który umożliwia naturalne poruszanie się na przestrzeni do 4x4m. W ramach 1000 realities realizowaliśmy takie projekty, w których całe doświadczenie odbywa się właśnie na takiej przestrzeni. Według użytkowników pod względem realizmu to doświadczenie jest oceniane jako wyjątkowe, ponieważ ta metoda lokomocji jest najbardziej realistyczna. Drugi sposób to dostępna na rynku specjalna uprząż, w którą możemy zapiąć się, i mając pod sobą śliską posadzkę, możemy chodzić w miejscu. Trzeci ze sposobów jest bardzo trudny do wytłumaczenia. Mieliśmy okazje doświadczyć technologii, która jest w tym momencie w produkcji przez firmę pochodzącą z Australii. Jest to technologia, która pozwala na poruszanie się w wirtualnej rzeczywistości, poprzez chodzenie, czy też truchtanie w miejscu bez żadnej dodatkowej uprzęży. Tutaj poruszanie się jest realizowane poprzez analizę komputerową ruchów głowy i ruchów rąk użytkownika. Metoda ta wymaga pewnego okresu nauki. Natomiast osobiście muszę powiedzieć, że jest to jedno z najciekawszych doświadczeń wirtualnej rzeczywistości jakich miałem w ogóle okazję spróbować. Jest to niezwykle realistyczne.

Piotr Wójcik

Co-founder, CTO i development lead w 1000realities.pl. Od 2008 roku przedsiębiorca w branż IT. Posiada wieloletnie doświadczenie w kierowaniu zespołem developerskim oraz z zarządzaniu projektami realizowanymi na rzecz klientów zagranicznych. Łączy wiedzę techniczną z dogłębnym zrozumieniem potrzeb biznesowych swoich klientów.

Wywiad został zrealizowany podczas European VR Congress, którego patronem medialnym był portal SOCIALPRESS